PDK-XOYBUN; wiha, di xizmeta, Kurd û Kurdistanê daye : Pirojeya Kurdistana Mezin, Pirojeyên Aborî û Avakirin, Pirojeyên Cand û Huner, Lêkolîna Dîroka Kurdistanê, Perwerdeya Zimanê Kurdî, Perwerdeya Zanîn û Sîyasî, Weşana Malper û TV yên Kurdistane.

Onze Vader Mustafa Barzani

Mustafa Barzani, onze leider, vader en oprichter van ons lot had niet alleen de liefde van alle Koerden over de hele wereld, maar genoot ook respect en bewondering van zijn vijanden. Hij was een werkelijk legendarische held van Koerdistan. Zijn enige droom zijn hele leven lang, was het bereiken van succes en vrijheid voor Koerden over de hele wereld.

Het is alleen toepasselijk om aan u voor te lezen van Mustafa Barzani in zijn eigen woorden heeft gezegd over zichzelf, vastgelegd door de heer Muhammad Hassanein Haykal, de beroemde Egyptische journalist en gedrukt in de Koeweitse “Al-Watan” krant, 5 september 1975:

“.. Ik opende mijn ogen voor het leven om mijzelf te ontdekken als gevangene. Ik herinner mij toen mijn hele familie onder arrest stond bij de Turken die Koerdistan bezetten. Ik was een gevangene toen ik nog maar drie jaar oud was. Als een volwassene, werd ik met mijn familie in ballingschap naar het zuiden van Irak gestuurd. Gelukkig, lukte het mij te ontsnappen aan die ballingschap. Ik heb alles opgeofferd voor mijn Koerdische volk… opstandingen en revoluties. Ik heb een toevluchtsoord gezocht in Iran, gevolgd door 500 dappere Koerdische ridders. Er was een Koerdische staat gevestigd in Oost-Koerdistan. Ik heb de leiding gesteund geleid door Qazi Muhammed. Kort daarna viel de Koerdische Republiek uit elkaar. Een hele harde en moeilijke opmars was begonnen. Een gewapende opmars die zich honderden mijlen uitstrekte. Een opmars die we moesten verbinden met Turkse, Britse, Iraakse en Iraanse krachten met al hun militaire mogelijkheden. Niettemin, gaven we niet op en gingen door met de opmars om uiteindelijk in de “Sovjet Unie” te schuilen, waar ik vele jaren als vluchteling verbleef en vooruitkeek naar de terugkeer naar mijn geboorteland en volk. Ik reisde overal heen waar ik naartoe kon binnen de “Sovjet-Unie” en socialistische landen en probeerde iedereen te ontmoeten, zoekend naar steun voor mijn volk- mijn volk dat nog steeds schreeuwt vanwege ongekende onrechtvaardigheid, onderdrukking, misbruik en moord, mijn volk dat opeenvolgende golven van onrechtvaardigheid, onderdrukking en vervolging door de hele geschiedenis, is ondergaan. In 1958, besloot ik terug te keren naar huis. Ik heb alle politieke en militaire middelen geprobeerd te bieden om zo de identiteit van mijn volk te bevestigen. Zij waren echter keihard in het ontkennen van onze rechten. We werkten positief in op iedere politieke verandering. We werden echter oneerlijk behandeld wanneer er enige stabiliteit ontstond in de regionale politieke situatie. We leden alsmaar. Ze vielen ons aan met de meest explosieve wapens. Ze spaarden geen middelen zonder ze tegen ons te gebruiken. Er was geen gelijkheid in macht. Wanneer de wereldmachten zich tegen ons stervende volk gedroeg, vroeg ik mijzelf af hoe lang zal dit doorgaan? Het antwoord was: laten we de revolutie voorlopig aanhouden, maar ik was er zeker van dat dit vroeg of laat veel sterker en harder zou uitbreken. Het is de onvermijdelijke wens van de mensen dat nooit zal sterven…”

Geboren in het dorp Barzan op 14 maart 1903.

Zat met zijn moeder vast in de gevangenis van Mosul in 1906, na opstanding tegen de Ottomaanse heerschappij.

Heeft deelgenomen aan de opstand van Sjeik Mahmoud in 1919 leiding gevend aan een 300 man tellende militaire eenheid.

Bezocht Sjeik Said Piran (in noord Koerdistan) als een vertegenwoordiger van zijn oudere broer, Sjeik Ahmad (Sjeik Said leidde de Koerdische opstand in 1925).

Beval de Barzan krachten weerstand te bieden aan de campagne van de Iraakse regering, gesteund door Britse krachten tegen de Koerden in 1932. Daarna ging hij samen met een aantal perh-merges naar Turkije. Sjeik Ahmad werd gearresteerd en uitgeleverd aan de Iraakse autoriteiten. Gedurende datzelfde jaar, keerde hij terug naar Mosul en werd gearresteerd.

Hij werd verbannen naar verscheidene dorpen tussen 1932 en 1943.

Slaagde erin te ontsnappen, met hulp van de Hiwa Partij en andere Koerden, en keerde terug naar Barzan.

Leidde de Barzan opstand tegen het Iraakse regime, die direct werd geholpen door de Koninklijke Britse Luchtmacht in 1945. In datzelfde jaar ging hij met zijn militaire krachten naar Mahabad en participeerde in de oprichting van de Republiek Mahabad. Hij werd aangesteld tot commandant van het leger van Mahabad en werd Generaal door de voormalige Sovjet Unie.

In 1946 richtte hij samen met andere Koerden de KDP op en werd hij gekozen tot voorzitter.

Hij was voorzitter van de Partij tot aan zijn dood in 1979.

Vocht de machten van de overleden sjah, de sjah had de hulp van Groot-Brittannië en de VS, en na de val van de republiek van Mahabad, vocht Barzani met 500 van zijn pesh-merga de legers van Iran, Irak en Turkije en bereikte de voormalige Sovjetunie, waar zij vluchtelingen werden tot 1958.

Hij en zijn pesh-merga keerden op 6 oktober 1958 terug naar Irak, dat wil zeggen na de revolutie van 14 juli. Hij werd verwelkomd door Koerdische en Irakese massa’s van mensen zo officieel als een nationale held.

Leidde de revolutie van september van 11 september 1961 tot en met het verval in maart 1975.

Tijdens de Zwarte Staatsgreep van 8 februari 1963 door de Baath Partij verwelkomde Barzani alle Irakese, Koerdische, Arabische en andere patriottische minderheden tot de bevrijde gebieden.

De nationale Koerdische beweging, onder het leiderschap van Barzani, tekende op 11 maart 1970 een overeenkomst met de Irakese regering, waarin de autonomie voor Koerden in Irak werd vastgelegd, welke de regering vervolgens verzaakte.

Na de val van de September Revolutie in maart 1975, leefde Barzani voor een tijd in Iran onder vele beperkingen. Vanwege zijn slechte gezondheid en zijn wantrouwen jegens de sjah, vertrok hij naar de VS om daar te worden behandeld voor zijn longkanker en bleef daar ook tot zijn dood.

Hij besloot in 1979 over Iran terug te keren naar Koerdistan.

Hij overleed op de late avond van donderdag 1 maart 1979 in het George Town ziekenhuis in Washington DC en werd vervolgens begraven in Shuno (ashnoviya in Koerdistan-Iran). Een massale menigte woonde zijn begrafenis bij.
1994; meer dan een miljoen mensen nemen deel aan een massaal monument in vrij Koerdistan ter nagedachtenis van zijn 15’de gedenkjaar en zijn lichaam werd verplaatst van Ashnoviya naar Barzan, waar hij is geboren.

Dîndar Koçer